تب سار

 

هشدار ِ محزون ِ قمری تنهایی

بیدارباش ِ شب ِ بی خوابی

بام ها هنوز سایه های موهوم ِ سیاهند

پنچره هایی نیز درآغوش ِ گرم ِچراغ هایند

مه مکتوبی پیرنگ ِ ماه را بلعیده

آه بارانکی از بی کران به شیشه باریده

باز باد در شکم و شاش ِ انباشته در مثانۀ تقدیر

پاها خسته از چمیدن و درد ِ خفیفی درکارخانۀ سر

سوی پنچره چشم می سُرانم

گاهی سرعتی ، گوش می دوانم

بر می خیزم که فرصت ِ ایستادن هست

میل ِ پاشیدن ِ آب و صورت شکستن هست

تن خیزان به رویت ِ خانۀ همسایه می روم

که هیبت ِ هولش پیچیده در حولۀ سیاه

مشغول ِ نرمش است

شادم که زنده ام

خورشید هم می رسد

فندک می زنم

سیگار می کشم.

 

مهدی رودسری

2012-05-23