تب سار

 

از باران بیزار است وقتی چتر ندارد و خیس می شود

از آفتاب بیزار است وقتی کلاه ندارد و می سوزد

از دریا بیزار…وقتی شنا نمی داند و غرق می شود

از  کوه بیزار…وقتی پوتین هاش پاره  می شود

از عشق از پرواز از بوسه از آزادی از رقص و از جوک

از آواز ِ ساز و از ترنم ِشعر و از گردش ِ قلم در قصه

از شادی شوتیدن ِ توپ در بازی

و از بیان ِ استدلال ِ فلسفه در منطق ِممکن

بیزار است این خدا پرست

لباس اسکناس به تن کرده است

و پیوسته با زبان ِ خرده پول ها امر می کند

که بیزار است از آنچه انسانی ست

از آنکه انسان است

و این چنین است که ما نمرده ایم.

 

مهدی رودسری

2013-08-13