تب سار

 

 

آسمان می ریزد

ستاره های پاییز بر گیتار

صدای رنگارنگی از گمشدگان

در آیینه  فرو رفتگان

از  دیوار گذشتگان

حذر می کند از کپُۀ برگ ، کپَۀ مرگ

می ترسم از بادی مست و متبسم

در مرز ِ کوچه با خیابان در جدال

حذر می کنم و می آید

با کلاهی از کلمه ، یک کلام

پیچان در دایرۀ الفاظ

عصایی از آخرین سخنرانی

در میدان آن شهر ِ ناشناس

در دستی که ناپیدا و باز

می بینم که نمرده است

دعوتم می کند به قهوه

به قدم زدن تا کافۀ گفتار

باز کردن دری به باغی

که می دیدمش پیدا

و ندیده از آن می گذشتم .

 

مهدی رودسری

2013-11-10