تب سار

هانا کسرایی

بشکنم باید در گلوم

یا خفه می شود این شعر

بغض وقتی فرو می روم کبود و

بالا می آیم با هق هق ِ غزه

با تخت هایی که می پرند

از خواب در یک ساعت با هم

صندلی های خسته ی ساعتی قبل

هراسناک اما حالا همه، پر

فرش هایی که می پبچند در خودشان

بی بته، با جیغ جقه ساعتی بعد، پر

جواهرات جعلی

در جوار ِ جوانی ی جراحت هایی

که‌ می خوابند بی جا

یا می جابند بی خواب

چه خواب خراب می کند

یک ساعت قبل یا بعد فرق، پر

کتاب و کارد و چنگال و چفیه و

پرده و پارکت و پتو و مبل و

تلویزیون و چند آنتیک بنجل، پر

یک حدقه ی پر اشک

دو لاله ی خاموش

سه پستان ِ پر شیر

چهار انگشت ِ بی دست

هیچ ِ هضم پی روده

منفجر همه در برج های مجروح

به شهادت این خورشید ِ خبیث

و ماه ِ مردنی

پشت این همه پلک ِ پلشت

بی حتی همهمه ای بسته، باز همه، پر

در این ساعت ِ نحس که

کاش بپرد از صفحه ی تقویم

این قرن مایوس

پرررررررر