تب سار

هانا کسرایی

چند بار بمیرم باید

تا در کابوسی دیگر بیدار نشوم باز

چند سکوت بشکنم

بی حلق تا از ته زبان نبرم فریاد

چند سنگ پرتاب کنم

در پیچاپیچ چفیه

تا نیفتم بر خاک‌ بی مشت

چند رویا بکارم در سرم

سوراخ بر چند پیشانی سرد

شکوفه تا نزنم هی بی گل

لال مقابل لوله تفنگ تو

چند سقوط بکنم از برج ِ بی طبقه

خاک ِ خشم ِ چند هزار بمب چند تُنی

بی چند تَنی که منی

تاخوشه دل منفجر نشوم بی هُره

چند بار لت زیر بتون پار بگردم بیدار

هر تکه به چند گوشه بچسبم دلمه

در اتاق های بی دیوار

تا شکم ندهم بی خون

به میلیون ها چمدان پر هول و

لولو و کابوسی بی کم وکاست

چند خروار آوارگی ببرم به شمالی ترین

شقاوت جنوب در بیست وچهار ساعت

تا تلنبار بر تخت آمبولانس راه

گم نکنم هی بی نفس هام

زیر این شولا کولات های سفید

چند بار نشت بکنم باز قرمز

از قلبم که می چکم هی

بر تن این کابوس قرن

تا باطل کنم طلسم آوارگی

چند بار بمیرم باید و

زاده شوم باز و

بم———–یرم

چند؟

هانا کسرایی

ایستاده همان جا

محکم و ستبر فیل

خیره به عکاسی‌ که

فرو می لغزد

در مردمک هاش

چسبیده به تن

عکس های ما

وقتی تاریکی

لزج.

………

تاریکخانه

می ایستیم و

زمان منقضی حالا

پا بر بی پله ایی

که هر چه می پیچیم‌ بالا

پایین تر می لغزد در ما

پی چشم هایی که هر چه

پروازتر می کنند در هوا

هر کدام سوی یک ماه

کورتر می ماند این پنجره

رو به یکی از همین چهار راه ها

که هرچه چراغ تر می شود سبز

بر سنگفرشی که خونی نداریم دیگر

مأیوس تر می گردد زرد

زیر آفتابی که هر چه ظهرتر

حرف می زند یک ریز

از زبان او

گرم و گیرا خدا

در ازدحام اسکلت ها

بی سینه سپر برابر ساچمه

سر باتوم/ شانه شوکر / تن تیزر

سردتر می شود تن ما

گوش به آرواره هایی که هر چه

قرچ فک تر می زند قروچ

صدای خنده ی ما آوارتر

بر او یا خدا نمی داند

نازل تر می شود ناخدا اما

در تن پوکیده اش

می دانیم.