تب سار

از ناشناخته مگو  بگو

از آنچه گفت بگو  مگو

سكوتِ سست شكستنى است

با جعلِ رواديد عبور مى كنم از مسير

در اين سطر شناسنامه ها پاره مى شود

 

از هوا فرود مى آيم نه عقابم نه كلاغ

ناسوده ترين سرودها سوره ها سروده ها

ابرهاى سترون اند حاصلِ ساك هاى پاره و

ساق هاى شكسته تا زمين را تشنه بليسد

در گمرك كلاهِ كوير بى كاف است لا الهه الله هو 

گير مى دهد پاس مى خواهد ندارم

پورت مى كند ميخكم  هارت مى زند قلبم  

فلامينگو مى شوم ميانِ مسافران 

ببين مسافران چه زيبا مى شوند وقتى 

به آغوش عزيزى به بوسه به لبخند 

به ماشينى كه عزمِ خانه دارد

 به جانبِ باغِ آشنايى

به سوى وطنِ كوچكِ خويش مى روند 

نه پلنگم نه گربهٓ دست آموز كه دمم بريده نيست

اما قلبم را معده ام قورت داده اجازه است مستراح بروم 

و زنى از آن سوى شيشه ها مى گذرد

زنى كه آبى چشمانش در مه چشمانم گم مى شود 

مى خندد و ابرم نمى بارم  غمگينم و فكر مى كنم

در كدام دستشويى خواهد شاشيد خواهد دست شست

خواهد ماتيك ماليد بر لبانِ شكلات خورده  و حسرتى 

اجازه است قلبم را در مستراح برينم كه بى تابم

ور آر يو فرام 

…………… سكوت

اجازه است قلبم را از آت و اشغال ريخته در مانداب بر دارم 

بشورم دوباره توى سينه بگذارم كه عشق دارد غش مى كند

 مدهوش مى شود در هوشى كه شين به باد داده است

كجاست اتاقى و تختى تا در آن خاموش بنشينم

و شروه آواز كنم 

دو يو وانا ترانس ليتر

…………… و سكوت

 توپِ تنيسم با راكت هاى مزور كوبيده مى شوم

 توپِ هندبالى گرفتارم در دست هاى دسيسه ها ناآرام

 توپِ فوتبالم ببين پاهاى شيطان چطور شوتم مى كنند

كن يو اسپيك انگليش 

……………… و و سكوت

                        نمى شكند در واقع

بر سينه ام نوشته اند به پارسى

            با احتياط جا به جاش كنيد 

اما بينا كه نخواند سنگپاره ام بر كفِ نابينا

 

از ناشناخته بگو داستانِ دريده سينهٓ سهراب 

در مسلخِ انقلابى كه دزد به كاهدان برد

و اسبِ پروار را يابوى بى دماغ كرد 

 روزى كه كودك بوديم گاوى شكست گارى 

خشمگين شاخ شد و دريد شكمِ گاريچى 

                                   ما گريستيم

انقلاب كودكانِ گريان خويش را مى ترساند مى فريباند

مى گاياند تكه تكه مى كند با شوشكه و شلاقِ شكنجه

مى خوراند به اعدام يا مى گريزاند به بى نهايتِ عدم

 

از ناشناخته بگو قصهٓ بريده گيسوانِ منيژه

در خيابانِ انقلابى كه خائن به خانه برد

و از پس و پيش به او تجاوز كرد تا فرزند

بى لب بى لبخند و خِنگ  و بى خشم زاده شود

روزى كه جوان بوديم مجاز بوديم جيغ بكشيم

در جوارِ قارى پيرى كه انقلاب را خريد

سندش را در جيبِ پيژامه فرو كرد و روى صندلى 

بر ايوان نشست و فرمان داد هر كه براى ما جيغ نكشد

جَنَمش بشكنيد قلمش را كباب كنيد جگرش را حراج

جراحتِ اين جريده هرگز جبران نمى شود

 

از ناشناخته بگو روزى كه جنگل بى درخت شد

در واقع زندانيانِ اين فصل را داس ها درو كردند

شاليزار سرخ شد از هواى شور

گندم زار گمراه شد در بادِ گرم

ما كه مزرعهٓ جو نديده نبوديم آبجو شديم

داس ها به دست به راستى سرور شدند

 

از ناشناخته بگو كه وقتى مى شكند

در خاكِ بيگانه مى رويد مى بالد مى تراود

ديگر درخت خود مى داند كه آشيانِ پرنده بماند

يا ريشه بدواند آب بمكد ميوه ندهد به هدهدِ گرسنه

يا تو كه تشنه مقابلِ بازجوى مهاجرت هوس دود دارى

و او به تو سيگار مى دهد تا در حياطِ پشتِ پناه گاه 

پرستويى ببينى كه شعرِ آشيانه مى سازد 

مى سرايد بهتر است و سرانجام سكوت

بر ميز صبحانه مى شكند مى سخناند

 

سخن چيست جز سرايهٓ زبانى سياه كه از دور سبز 

روزى رُز هاى سرخ بردم براى عيادتِ زنى كه الزايمر داشت گفت

پسرجان اين قُرصاى زرد و سفيد سه تارند يا دوچرخه

سخن چيست جز جا به جا گفتنِ اشيا در سرابِ تنهايى

زن در آن بيمارستان زير ملافه مدام به جستجوى دستانش

مّدِ درياچه را جزر مى كرد و لبانِ خلاء مى مكيد

همانجا فهميدم كه انكارِ خرد بى واسطهٓ پلك 

در همين نزديكى موس مى كشد

 

سخن چيست جز الفاظِ بى ثباتى كه در گلدانِ شعر مى پوسد

روزى در حضور شاعرى پير اقرار كردم كه شكوفه هاى شعرش

از شيرابه هاى شرابى سرشار است كه تاكِ كهن كرامتش داده است

 در حالى كه ناخن مى جوييد گفت

كاش به اندازهٓ ناخنى كه مى كنَم 

                    از سر انگشتِ قلم 

شعرى مى نوشتم كه شانسِ شعور شدن داشت

همان جا فهميدم كه شعرِ واقعى  بى شك بى شرم است

 

اين مطلب را هر ننه عقربى مى داند 

نيش وقتى بى زهر است

خيال از آغاز مى گريزاند

تا سرزمينِ جديد سخن مى تازاند

 

بازجو پذيرفت كه داد را فصل بعد به گاه ببرم

زيرا جوانم و بدونِ شك كيسِ سياسى

بى خطرتر از دفاع طبيعى است

 

كسى كه پشت به صحنه مى نشيند در هرگز

هرگز نمى بيند چگونه در ادامهٓ نمايش

 بى وطنى  كه بليط مى خرد

 قنارى ى خستهٓ تشنهّ قراضهٓ سودازدهٓ

بى تماشاگريست كه سوت مى كشد

سوى قطارى بر ريل هاش  پر پر پرى

آيا آزادى هم قيمتِ قفس است ؟ 

 

 

به بهروز شيدا

كه خواندن و انديشيدن را

توامان از او آموختم.  

 

 

من از هرگز مى آيم

و از توصيف  بيزارم

اما براى تو مى گويم

اِى خوابيده در مقابلم

تا به هرگز هرگز بر نگرديم

 

در هرگز آسمان خاكستريست

و بر زمين خاكستر مى بارد

در زمين درختان سرنيزه اند

و آسمانِ بى قلب را هدف گرفته اند 

در اين جدالِ برابر فقط اميدها مى ميرند

 

در هرگز شهرها خيابان ندارند

و دالان هاى زير زمينى راه هاى ارتباطند

نام تمام كوچه ها از پلاك ها پاك شده است

و خانه ها چون كورند شماره ندارند

پست چى ها سال هاست خودكشى كرده اند

 

مادران در هرگز هميشه در دردند

و كودكانى شهيد يا جلاد مى زايند

بوى شير از سينه بندشان گريزان است

باور به بارور شدن ديگر ندارند

ابر است در گيسوانشان ولى نمى بارد

 

من پدرم را فراموش كرده ام

چون او را هرگز در هرگز نديده ام

او پسرِ پدرى مهاجر بود كه غرق شد

در قمارهاى بدون بُرد و الكل هاى غليظ

و آغوشِ زنانى كه فاخته بودند

و اين سطر اضافه را دوست دارم

سرشتِ پسر سرگذشتِ پدر است

 

در هرگز كسى از سايه اش پرسيد

خانهٓ ادبيات كجاست ؟ 

سايه از سايه هاى در گذر پرسيد

هم سايه ها ادبيات چيست ؟

سكوت بود سمج سكوتى

 

بازى براى كودكان در هرگز 

نفس در سينه حبس كردن و

دويدن هم پاى زو كشيدن و

مشت كوبيدن به صورتِ ديگرى

و شادى و گريه و خستگى است

در اين سطر افسردگى رشد مى كند

 

در هرگز همه در هيچ دخالت مى كنند

سلسله جبال اما فقط يك قلهٓ دارد 

حاكم  همان كس است كه فرمان مى دهد

و همه در همه امور محكومند كه اطاعت كنند

اين نوشته در اين سطر سخت نگران و سست است

 

در هرگز هرگز گربه از سگ نمى ترسد

و موش ها آزادند تا از گربه نترسند

و سوسك ها هرگز موش نديده اند تا بترسند

و آدم ها كه قرن ها از آدمك ها مى ترسيدند

حالا عينك دودى بر پلك ها كوبيده اند

 

درنانوايى ها كه سالى سه بار نان گران مى كنند

تنورها سردند و آتش ها از تفنگ ها شليك مى شوند

و نان كه برشته شد تنور ها قفل مى شود 

و كليدها به سربازخانه ها مى روند

تا خانه باز سر بارِ نان نشود

در هرگز يك سطر اضافه سير نمى شود تا تفكر كند

 

در هرگز بادها كه بسيارند نام ندارند

و چنان نامجازند كه از نيمه مى نوازند

گردشِ آن ها مطابقِ متنِ صريح قانون

در گلوگاه ها و سرها و ساحل ها و 

چهارسوى جغرافيا و ناكجاى تاريخ و 

مسير مستقيمِ فرودگاه ها ممنوع است

 

در هرگز صداها دال ندارند

دل ها لام ندارند

بيدارى اما دار دارد

روزى درخت از من پرسيد داس يعنى چه ؟

نمى دانى ندايى بر زبان داشتم كه نيامد

در اين سطرها دال ها و لام ها ديوانه اند و بايد خفه خون بگيرند

و از دهانم خون بگيرند و در حلقم بريزند

كه گرفتند و ريختند

در هرگز دهان ها را رايگان پانسمان مى كنند

 

در هرگز وقتى دهان ها را رايگان پانسمان مى كنند

تو نبايد خواب باشى بيدار باشى با هوش باشى مدهوش باشى 

بايد باشى فقط نبايد باشيدن را با بودن برابر بدانى

ما از بلنداى  يك عمارتِ مدرن اما متروك چه مى بينيم

جز آن پله ها كه  هرچه  بالاتر مى روند بيشتر فرود مى آيند

 

در هرگز پا هميشه بر مدارِ پله مى چرخد

بر پله ها كفش هاى بدبختى كاغذى  و

كفش هاى خوش بختى مقوايى است

ما بر كاغذها شعر مى نوشتيم و به پا مى كرديم

در نيمه راه كفش ها و لفظ ها توقيف مى شدند

مقوايى ها محصولِ پاهاى برهنهٓ را

عروجِ پله هاى ناخوانده معرفى مى كردند

از انتشارِ سطرهاى تاول زده جلوگيرى مى كردند

 

در هرگز ديوارها فيلسوفند

وجودِ آجرهاست هستى گيتى در هرگز

و قسٓم ها جاى استدلال را گرفته اند در هرگز

صبح ها در بيشتر مواقع بعد از ظهرند در هرگز

و اذانِ نهار را نيمه شب ها مى خوانند در هرگز

نيستم تو اما من كسى كه سوت مى زنم در باران ملخم در هرگز 

و سوراخ هاى زمين آسوده بلعم مى كنند در هرگز

قطره بر گلبرگ نمى نشيند زيرا عشق كه عاشقِ افتادن است مه مى شود

مدفون مى شود در هرگز در بازتاب و تب تاب و بى تاب و طنابى از سم تابِ هرگز

در هرگز فيلسوفان آجرهاى مستدلند مستند چون سخت تمكين مى كنند اما هستند ديوار در هرگز

 

روزى تصميم گرفتيم برويم سفر شب شد

و شب ها كه قوانين روزها را بررسى مى كنند

از گوش هاى ما به داخل آمدند و به سركشى ادامه دادند

و راه سفر را مساعد ندانستند

در اين زمينه از فقه يك فروع جدا كردند و به  چهرهٓ خورشيد

ماسكِ ماه زدند و منصرف برگشتيم شديم پيش از سفر 

در هرگز هراس هرگز به جاى هدف سخن نمى گويد

 

اين حسِ قديم در هرگز هرگز جديد نمى شود

نقاشى همين كه مى شنويد جاى موسيقى همين كه مى بينيد بافتنِ فرش است 

و يافتنِ يك اتومبيل در زير زمين راندنِ يك رمان است در قوطى كنسرو

كه دربِ طرفِ سوراخش مسدود شده در هرگز بادها كه بى نامند شاعرند

و  ريشه هاى انجير معابد سيم هاى بلندگوهاست در هرگز

كه جادوانه مجموعهٓ عكس ها را خاطراتِ سينما مى سازد بر صفحهٓ چشم ها

نمايش مى دهد در هرگز

تئاتر همان سوزن هاى سيرك است در نمايش نامه كه قلاب بافان از آن عبور مى كنند

تا هنر منبت كارى منسوخ نشود و نقادان در ادامهٓ قصه

داستان روايت مى كنند گويى در هرگز سراى مداحان هرگز بى صدا نمى شود

و روزى كه ندانستيم چرا شيپور شد از مقابلِ تمثالِ درختى رژه رفتيم كه برگ هاى سياه داشت 

بر هر شاخه اش جغدى دوربين تنظيم مى كرد

ما تعظيم مى كرديم و مى گذاشت تا بگذريم

در هرگز هنر ما به ازاى مادر است كه زاييدن را مضر نمى داند زيرا از اضطرابِ مريض لفظ بودن را حذف كرده اند

و همين حضورِ مكرر تنديس راز تسلطِ تصميم هاى اوست

در هرگز او با صميميتِ تمام تصميم مى گيرد

كه حرف در هنر هرگز نگنجد و جيغِ بنفش همان شفق در افق باشد 

او جاجيم را جاى كبريت آتش مى زند و مردانه دود دوارِ اشك زا را در هرگز هنر مى نامد

 

هرگز شما ديده ايد در هرگز

كه عقابى دوچرخه سوار شود و نكوبد به شعورِ شفافِ بانكى با شيشه هاى ضد فقر ضد 

گلوله ضد تشنگان و ضد مخالفانِ ايدهٓ تقسيم نان و نخود براى رفع گرسنگى

 

هرگز شما ديده ايد در هرگز

كه پلنگى با پيراهن نخى و شلوار لى و كفش كتانى بدود سوى سراچهٓ مسجدى  و نكوبد مشت بر سينهٓ سپر سربى ى رباتى كه چشم دارد اما نمى بيند و گوش دارد اما نمى شنود و قلب دارد اما عاشق نمى شود و مغز دارد اما نمى انديشد 

ما از اين گونه نگهبان ها گاه با دليل نگرانيم

 

هرگز شما ديده ايد در هرگز

كه خرس پشم نتراشد و حلاج باشد

كه گنجشگ پر نريزد و حافظ باشد

دخترى كه من عاشقش بودم در هرگز ديگر آفتاب را به گيسوانش مهمان نمى كند

و سازِ ممتاز دستهاش 

و بافه هاى تابيده از تافته هاى حرف هاش بى صداست

حباب هاش در هرگز وقتى مى تركند نتِ مغلوب

خارج از هفت نتِ غالب است

استادى كه داشتم در حسرتِ نوازشِ يك اركستر

در هرگز موهاش ريخت دندان هاش ريخت ناخن هاش ريخت 

و ساقهٓ تُرد نى شد در سال هاى سكونت در هرگز

و روزى كه شكست فقط

صوتى از يك تيتر بى احساس شد

در هرگز صبح ها ژاله از اطلسى نمى چكد

 

هرگز شما ديده ايد در هرگز

كلمه با روزنامه آشتى باشد

حتى ياسِ بنفش با بهار قهر است

به عالى ترين كنكاشِ سال هر سال كوزه ايى مى دهند

كه به قدر كفايت عميق است تا در آن مدفون شود

يك كارد براى تيز شدن كافى ست تا گلو ببُرد 

كلاه را واژگون كند سر ببرد تا سرانجام

از كوزه آب بنوشد

در هرگز آيه هاى بازى در جام ها فوت مى شود

 اما هنوز شرابِ خانگى  لب ريزِ فنجان هاست 

چه فرق مى كند وقتى مست مى شديم 

از ياد مى برديم چشم هاى پنجره چرا كور شدند

از ياد مى برديم چرا ميان سينه ها سكوت چنگ مى زند

 

در هرگز كسى نبايد آواز زن بشنود

تيتر تمام روزنامه ها هر صبح و عصر اينست

آوازِ زن و شراب تلخ گناه كبيره است

مرتكب اگر بشويد بدونِ يك كلمه پيش و پس بى كله مى شويد

بى گمان در هرگز روز از كلمه نامه نمى شود

 

هرگز شما نديده ايد در هرگز

هفت روز يك هفته باشد

جمعه وقتى به عيادتِ نماز مى رود

عبادت و ارادت دو روز محسوب مى شود

من نديدم شنبه حتى شنبه هاى متاهل 

وقتى با عددها ازدواج مى كنند از

ساعت هاى بيمارستان سنگين تَر باشند

جمعه هميشه دو بازوى سنگين است

كه وزنِ اساطيرِ تيمارستان را  حمل مى كند

ما ميان جمعه ها تشكى از باران پهن مى كرديم

تا حجمِ  اندوه كامِ سكوت در ما شناور نباشد

تا آيه هاى بى آينده كه خطبه هاى قايق هاى بى بادبانند

از ما بگذرند زيرا سال ها از ساحل

                          خيرى نديديم

جمعه ها بازوهاى كفن و دفند در هرگز

دشمن خويى را به دوش مى كشند 

دوست نمايى مى كنند در هرگز

شش روز سبك تر از زمان نيست اما

در انجمادِ جمعه زمان در گردابِ گُه غرق مى گردد

ما صبح هاى بيدار را مى رانديم به جانبِ كوه

به سوى منشور هاى شكستهٓ نور در ليوان هاى سنگ

سوى هواى رقيقِ نفس كه پشتِ هر بته هر درخت 

از عشق بوسه مى سرود عرق از روح مى ريخت جمعه هاى

غار پيمايى غار تابيدن غار نشينى 

غار گريستن غار بافتن  غار خنديدن

در هرگز از غارهاى محزون و چترهاى تنهايى 

عبور مى كرديم

درهاى بى نشاطى اتوماتيك بسته مى شدند

سنگواره ها شاهدند پوست ها را نگاه كنيد

بر آن ها مى نوشتيم كه جمعه جمعيتِ آيه هاى فرار است

از سلطهّ جميع آيه هاى ريا در هرگز

بى درمان دام پهن مى كردند دام مى پروراندند

در هرگز جمعه ها دام دارى باز مى كردند

رام مى كردند بره هاى آيه هاى بى باور بى ياور بى ياربى بار را 

ما كوه را از غارها مى گذرانديم با هجوم آب ها از آبشارها

عشق بازى مى كرديم

ديو از دو روز جمعه رها مى كرديم

فرار مى كرديم در هرگز شنبه ها از شعار بر مى گشتيم

 

دوست كيست ؟ دوستى چيست ؟

راننده ايى كه بر گازِ باد مى فشرد خنديد

او بر صفحهٓ سفيد آيينه ها مى رقصيد

و ما از شتابِ گريختن تهى بوديم از رفتن از هرگز

يار كيست ؟ جز شراب چه دارى در بساط اِى مهمان دار ؟

يارى جز عشوه فروختن و غمزه قرض دادن چيست مهماندار ؟ 

و او شكوفه از شفافِ شيشه چيد و هديه داد

ما نم از زير پلك هاى رفتن زدوديم

در هرگز خارهاى خاطره ديرسالند

تا پير نشوند سم مى بارند

شعر چيست ؟ شاعرى كجاست تا در كفِ دستم

كفنم دفنم را گور بكاود اِى صندلى اِى مبل اِى تختخوابِ هوايى كه از هرگز دور مى شوى

از اين بالا جز شعارهاى سر افكنده و قافيه هاى معتاد چيزى ديده مى شود كه در هرگز هميشه نابينا بود و پى ى بينايى مى گشت تا كورش كند 

از اين بالا چيزى شنيده مى شود كه گر نيست دگر در هرگز اما هنوز مى آزرد

شراب چيست ؟ فراموشى كجاست ؟

لطفن از آن تلخ وش سرخ اِى فرشته كه از فراز كلاه تا استغناى ريتمِ نرم كفش رهايى مى ريزى

متشكرم من از هرگز هنوز حرف ها داغ ها دردها

رنگ پاشى هاى ديوانه سالارى جنون دارم

بخشِ دوم را پس از مستى

بعد از هستى دوباره

مى خوانم از دفترى كه هرگز

در هرگز شهيد نشد ولى شهادت داد

كه اين شراب از دست هاى فرشته ايى تقديم مى شود

كه ماتيك بنفش دارد 

تجسمِ گريز از هرگز. 

 

آغاز : ارديبهشت ١٣٩٤