تب سار

 

آرزو می کند آسمان ِ خاکستری

تـُندری از دور می گذرد

خانۀ همسایه  از طراوت ِ موسیقی پـُر 

به میهمانی شب آماده می شود

تا تکرار ِقهوه فنجانی مانده است

تلاوت ِ تعطیلی / فقدان ِ پروانه

باز برای پیمودن ِ مسیر

خواب ِ اطلسی ها را ربوده و برگشته است

باز عنکبوت ها تار ترمیم می کنند

شکارهای نو / فروپاشی های جدید

چند قطره لغت ِ لعنتی می چکد بر صفحۀ سفید

می چکانم در سینه ته ماندۀ یک بطری سیاه

به شیون ِ شعری رها گوش می دهم

و سیگار می کشم

مانده تا چراغهای خاموش هنوز

خواب ها بربایند.

 

مهدی رودسری

2012-06-12

 

 

کسی برای روزهای رفته دستی تکاند

قاشق های بزرگی که گاه از گرسنگی می گریختند

کودکی ما بود

دهان های کوچک و لب های تـَرَک

بازی ما بود

چون سایه می بلعیدیم

چون سایه عظیم می شدیم

استکان های گردن طلایی شاهدند

سینما و آتش بازی و دعوای مجانی برای تصاحب ِ یک صندلی خالی

کسی کودکانه دستی  تکاند

یادآوری می کنم

همیشه پیش از فراموشی می دویدیم

به دنبال ِ فراموشی می دویدیم

چوب کبریت ها در واقع  قطره قطره می سوزند

 خاکستری از سیگار ی سایه می شود

کسی که برای روزهای رفته دستی تکاند

سیاه می شود از احساس ِ  هوای خفه

به خانه رسیده است

اسکلت های نقره ایی در پشت ِ پنچره ها شب را مطالعه می کنند

چیز دیگری باید گفت که نا گفته مانده بود

یاد آوری می کند:

که نگفته مانده است.

 

مهدی رودسری

2012-06-08