تب سار

 

دهن ِ آفتاب بوی  سیر می دهد

در کوچه های عمودی

به تنهایی  خود آگاهی

 و زبان ِ دراز ِ خورشید ِ بی رمق

چشم  عابران  را می لیسد

با نگاهی  بیگانه  از روز عبور می کنی

مشتاق ِ بیگانه ایی تا به  خانه  بری

عریانش کنی

تکه تکه در شهوت ِ اجاقت  بجوشانی

میان ِ گریۀ  مخمور ِ ودکا و غمزۀ  گربۀ  بیداری

 تقسیمش کنی /  بنوشی /  ببلعی

باقیمانده  از واقعه ایی فراموش ناشدنی  را

فرامشت ِ خشمی خاموش مچاله کنی

 بسته بندی شده در دود سیگاری

از پنچرۀ  نیم باز ماندۀ مسکین روانه  کنی

 سوی آخرین نفس ِ خورشید ِ قهوه صفت ِ نیم مست .

لعنتی  !  هوش ِ متروک  تاریکی

حالا حاکم است  

 تکرارش را می نویسی در صفحه ایی  سیاه

  از زخم ِ مداد ی  مجروح

که تاب ِ تراشی  دیگر  ندارد

 به  خروش ِ خستۀ خود  برمی گردی

   به بستر ِ لکنت ریز ِ بالش ها و پتو

باز به  تصویرها ی  دیواری  بی سایه

 بر می گردی به پرسه های  نگاهی

تا ارتفاع  سقف ِ صبور

 تا سپیدۀ  سکوت

برمی گرد ی

  به تنهایی  خود آگاهی .

 

مهدی رودسری

2011-12-17