تب سار

 

سرانجام دریچه باز می شود

در انتهای حفرۀ مدور

و زمان داخل می شود

گرچه زمستان است

سوز ِ برف باد

 اما در آن نیست

نه بوی بی حوصلۀ عفونت و

نه اعتیاد ِ عطروش ِ وطنی سرخ

حرف فقط از سماع مجاز می زند

از تاولی که سفت است و سنگ نیست

برای باز آفرینی ی گرمابه

راهی از سردابه های سکوت نیست

سیاهی ناب را می بلعد

مرگی نگاه ناپذیر می گردد

یاد آور همان نگاه ِ مرگ ناپذیر

که در چشمها دهان باز می کند

درون ِ زمان دندان فرومی برد

در انتهای حفرۀ بازی

برکۀ بی تاب

حجم ِ هوس

شناور دیدنی

نامش هوش باید

شاید فراموشی

چون همیشه

در انتها

سرانجام

چون دریچه

باز حفره ایی ست

 تسلیم می شود.

 

مهدی رودسری

2013-01-29

 

دریا وحشیه منو دوست نداره

تن ِ ساحلو بی خودی می خاره

با خودم پیاده به این دیدار آمدم

 

موجا جرئت ِ لیسیدن ِ کفشامو ندارن

رد ِ منو پشت ِ سرم جا می ذارن

با فندک و یک بسته سیگار آمدم

 

بر نمی گردم نگات کنم از بس بی حیایی

سوتِ سنفونی می زنی با کمال ِ بی خیالی

با شلوار و پیراهن ِ اطو زده آمدم

 

دریا ازم متنفره به تخم ِ ماهی هام

یه آکواریوم ِ شکسته دارم وسط ِ پاهام

با دفتر ِ بی خط ِ و مداد ِ تراشیده آمدم

 

گاهی ماسه توی کفشام فرو می ره

درد دلی اگه داره با جورابای پاره می گه

با چشم ِ شعر و دو انگشت ِ شعور آمدم

 

دریا به نظرم احمقه که هی با ماهی زنده هاش بازی می کنه

کف می ریزه رو ماسه ها و هی  دفن ِ مرده ماهی  می کنه

با نیمکتی منزوی در مزار ِ خدا آمدم

 

 دریا نذار قایق ِ تنهایت بسوزه

فانوس منم شب ِ احمقا روزه

با من بنشین که آتشم به سیگار آمدم

 

تا غروبی پشت ِ جنگلی خُب یه ریز قورتت می دم

تا صدای کور ِ جاده ایی با موجا یکی می شم فحشت می دم

با نگاهی تهی از تو و تو و تو آمدم

 

وقت ِ بودن بی خودی آزردمت

وقت ِ رفتن خودمم انداختمت

بیا اِی با تو آمدنم 

دریا در من غرق می کندم

فانوس فقط روشن از امشب است

روز بر خواستنم نوبت ِ دیگر است

باید آیا بر گردیم

من خسته ام

 دوباره نشسته ام

و ماه بر زین ِ موج ها

چه بی همتا

دریا نوردی می کند  .

 

مهدی رودسری

2013-01-05