تب سار

 

در پروانه هایی که پر نیست پا هست

جاده تا پاداش به ادامه راه می یابد

من جنگلم انبوه از آغوش های بی دلیل

گاه شعری در این میانه بیدار می شود

حرف می شوید در زمزمۀ جوی بار ِ دیگر

خیس می پاشم در فاصلۀ دو درخت

روی طنابی که می گوید:

من ازبودن سرشارم ببین

 هرگز خفه ات نمی کنم

و شهامت ِ شعرها کتاب ها می شوند

گاوها به خوردن تشویق می کنند

و نشخوار ِ گاو در تصادف ِ لذت وهضم  

پروانه می شود

از هوا راه می گیرد

استشمام ِ شهر جان ِ منست

 افتاده در اتاقی بیدار می شوم

خنکای پنجره پلک بر پلکم می کوبد

پنداری در من پایی پدیدار می شود

پوشیده پر

در دور دست کسی سوت می کشد

قطاری آمادۀ گذر از تونل هاست

ساعت را برای آسودن در جنگلی

مجنون می کنم

لیلای من تویی.

 

مهدی رودسری

2013-05-27

 

 

 

عاصی ی دو پای خسته را ایستگاه کلافه کرده

من شرقی ام در انتظار اتوبوسی سوی غرب

کلاف ِ مخم را رشته به رشته باز می کنم و نمی نشینم

فقط چند عابر که بگذرد باید برسد آن ابر

ببارد برچترم اگر فراموشی نگرفته بودم می آوردم 

تن تا به  تنهایی خیس نمی شد

 گربه ایی از نگاهم می گریزد

خیس نمی شود  اگر بگذارد بازی

برف پاک کن ها آرامند

ببارد اگر بی قرار می شوند  

چشم های راننده ها بی قرارند

پلک های بی قرار ِمن می کوبند بر هم

کاش چکش نبودند

اتوبوسی اگر برسد بر بوسه های خیس

در باز کند اگر خیس نمی مانم  

می تکانم مو دست پیش می برم

از خیسی جیب می کشم بیرون

بلیطی خیس از درز ِ تنگ ِ یک امید

عبور می دهم با آیه های خوش شانسی

که تو یادم دادی

وقتی چترم به یادگار افشاندی

و دستی تکان دادی

نگفتی نرو

و روی صندلی ی قلب من بنشین

غرب ِ سفر را نرو

راننده ایی که نگران  نی ست

 ترمز نمی کند

من خیس ِ حسرتم

کاش چترم آی

فراموشم نمی کردیم

انگار باریده ام خیسم .

 

 

مهدی رودسری

2013-05-26