تب سار

 

دور بود

دیر رسیدیم

و سرزمینی که مادر نبود

راننده شد

چقدر رود   چقدر پُل

چقدر ماندن روبروی انتظار

چقدر ریل  چقدر عبور آهستۀ قطار

بعضی جنگل ها جیغ می کشیدند در پنجره ها

بعضی آبشارها بی انتها گِله می بافتند

از عشق و بی وفایی

از خیانت و بخشش

پرچم هایی سوراخ سوراخ از گلوله ها

ایستاده در گلوی بادها

که فرو نمی افتادند

دیدیم

تا می پوسیدند مثل ِ همین لحظه

که خواستی بگی خسته ام از این همه شعر

اگر قلمت را بشکنی شرط می بندم

دراز بکشم کنارت

تا یک ستاره جرئت کند

بیفتد روی چشمت

و بر نخیزد تا نزد من اعتراف کنی

که نیمی از دور بودن از منی

که نیمی از دیر رسیدن به منی . 

مهدی رودسری

2013-11-12